"Sevgili Babacığım, bir burada çok iyiyiz" 1974 yılında eğri( ve hala düzelmeyen) yazımla yazmaya başladığım mektupların giriş cümlesiydi bu. Bir süre sonra meraklanıp anneme "Gülseren, çocuk neden sürekli böyle yazıyor, bilmediğim bir sıkıntı mı var?" diye sormuştun.Neden o mektuplara böyle başladığımı bugün de bilmiyorum, muhtemelen çocuk aklıyla senin sırtındaki onlarca yükün birazını azaltma çabası olmalı.
Şimdi yine yazmaya başlasam "sen o soğuk kış akşamında çekip gideli beri hiç bir zaman biz burada çok iyi olamadık" derdim. Son bir söz hakkı verilse sana eminim ki kafanı kaldırıp "oğlum,annene iyi bak" derdin. Bakabildim mi...bilmiyorum,sanmıyorum.
Otobüs o yağmurlu günde Viyana'ya yaklaştığında (görüşmemiştik ya bir yıldır) heyecan kaplamıştı içimi. O heyecanı yine duymak istiyorum. Kavuşacağımız günü hasretle bekliyorum.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment