üzerinden uzun sayılabilecek bir zaman geçince insan neleri hatırlıyor...Almanya'da son senemdi, o dünyalar güzeli ağaçlık yoldan ve eski demiryolunun kıyısından okula gidip geldiğim küçük bir bisikletim varken gidip bir tane de büyüğünden aldım. Babam "oğlum ne gerek var" dedi, haklıydı. Ama şimdi haklılığı değil mesele...aylardan Ocak ve bu ayın çok rezil bir 16. günü var. Anılar ve her türlü hüzün verici şey bu ayın ikinci haftası dansetmeye başlıyor kafamda. O gün bisiklet almaya gidişimiz ve babamın, ama kızmadan, usulca ve sanki itiraz etse de sonunda kabul edecek ses tonuyla " oğlum, bir bisikletin var, ne gerek var" deyişi, ses tonu...tüm ayrıntısıyla aklımda işte.

akıl ve bellek...ne acayip şeylersiniz.