Sinan bize şöyle söyler, söylemiştir belki de
o günden kimse bana bugünü söylemedi. güzel bir bahar günü olmalı. yokluk ve bolluk birarada. korkular, endişeler, tedirginlikler, ve fırından yeni alınmış ekmek tazeliğinde fikirler, umutlar, bilmemenin şaşkınlığı ile keşfetmenin mutluluğu bir garip harmana dönüşüyor. bira var, sigara var, futbol var, müzik var, kadınlar yok henüz, sadece uzaktan beğenmek serbest. gülüyoruz,içimizden geldiğince gülüyoruz.oysa bir büyük eylül fırtınasının tam eşiğindeyiz.
kalbim bu sessiz sonbaharda
Konser vardi 7 MAyis'ta, KursunKalem konseri.Ciktik caldik indik, iyiydi,hostu. Konserden sonra adetim uzre oteki gruplari izledim. Standlari felan dolastim, simit yedim, cay ictim. Sonra... devrim vakti yaklasti. Uzun, upuzun, adeta 12 Eylul oncesine ait bir kortej gecti onumuzden. En onde Mustafa Yalciner'in pankart tasidigini gordum saskinlikla. Cok uzun bir kortejdi, hem sasirdim, hem sevindim (bana nooluyorsa? ). Eski merkez gruplar sanirim aynen devam,adlari degismis sadece. Ama GL hareketi, Trockistler, bir buyuk bir kucuk anarsist grup, kurtce slogan atan ama YDG olmayan (cizgisini de anlayamadigim-TKP/ML olabilir) baska bir grup, bekledigimden cok kalabalik bir TKP korteji, adini sanini ve fikriyatini tasidiklari pankartkardan ve attiklari sloganlardan dahi hic anlayamadigim bazi baska gruplar... sirayla gelip gectiler. Stadyuma dogru yuruduler, devrim yazisini yazmak icin.Bir yandan da son sahne alan rock grubunun sesi geliyordu.Rock dinleyenlerin devrime, devrim isteyenlerin rock a ilgisini zayif buldum, bunu da anlamadim.
Deniz Gezmiş...adını duydum hep, ama hiç görmedim. O yılların yakışıklı kahramanı idi. Çocukar oyunlarında Deniz Gezmiş olurlardı, başrol onundu. Hüseyin, babamın öğrencisi. Birkaç kez görmüş olmalıyım, sakin sessiz, sözünü dinleten bir ağabey görüntüsü ile kalmış aklımda. Ama Yusuf, Yusuf öyle mi...Her an kapı çalınıp da içeriye mahçup yüzü uzanıverecek gibi. Ulucanlarda babamla görüşe birlikte gelen Yusuf,yanında sessiz güleç oturan tüm açık görüş boyunca, uslu durduğum zamanlar ödül olarak götürüldüğüm ODTÜ'de idari'nin bahçesinde dolanırken rastladığım Yusuf, bir haftasonu kapıyı çalıp babama kitap getiren Yusuf, hep güleryüzlü, hep çekingen, bir yandan da arkadaşlık kurmaya hazır. Sonrası, gazetler, takipler, mahkemeler, uzun beklemeler...idam kararı, umutlar umutsuzluklar, bir cumartesi sabahı eve gelen gazeteler. Çocuklarını yiyen bir vahşi ülkenin idrakine varma durumu, daha dokuz yaşında.
