But there will be moments, she said, smiling, as she turned on her back,floating, moments like diamonds in our hands, candles on the waves,and we could make our way to them, hold them one by one,like the silver beads of water on the head of a baby being baptized,the breath she takes in like a dream and lets go.

John Hodgen etmiş bu lakırdıları...nedense bu resim de bana yalnızlık çağrışımları yapıyor. Bu aralar kendimi yalnız hissedemeyecek kadar hasta hissediyorum ve anlıyorum ki: yalnızlık da bir çaba, biz zenaat, bir mesai, belki de bir doktora tezi (tam saçmaladım :) )